Δοξάζω τον άνθρωπο που είμαι θεός ή περί χιούμορ διάλογος

Είναι το αρχέγονο παιγνίδι που σε μεταφέρει σε σημεία απρόσιτα για τις γραμμικές ακολουθίες της καθημερινότητας. Σημεία που συνδέουν έννοιες ασύμβατες μεταξύ τους για να σου προσφέρουν μία άλλη οπτική, χωρίς να δίνουν και πολύ σημασία στην τρέχουσα και πολλές φορές απατηλή  πραγματικότητα.

Αγγίζεις με το μαγικό ραβδί του χιούμορ χαρακτηριστικά και ιδιότητες, γεγονότα και λέξεις,  σιωπές και χειρονομίες και τότε αυτά παραβιάζουν ασύστολα όλες τις αναμενόμενες προσδοκίες και  αραδιάζονται εμπρός σου σε συνδυασμούς απρόσμενους.

Γιατί; Γιατί είναι ένα πνεύμα που ζει ανάμεσα στις λέξεις και τα πράγματα, μπορεί να στρεβλώνει τον Χώρο και τον Χρόνο και να μας κάνει να δίνουμε στους άλλους και στον εαυτό μας τα χαρακτηριστικά που θέλουμε.

Το ανθρώπινο DNA καταδικασμένο να εξελίσσεται στις τέσσερις γνωστές διαστάσεις, ανταπεξέρχεται την λαίλαπα αυτού του ταξιδιού παράγοντας γέλιο, χαμόγελο αλλά και Γνώση.

Γιατί άραγε χαμογελάμε όταν κάποιος σκοντάφτει; Γιατί μας φαίνεται αστείο όταν ο βασιλιάς των Λίλιπουτ φέρεται τόσο υπεροπτικά στον Γκιούλιβερ και  γιατί ο Γκιούλιβερ φαίνεται τόσο γελοίος όταν αισθάνεται ανώτερος στο νησί των γιγάντων; 

 Πόσο σχετικά είναι όλα και πόσο η αντιστροφή τους βγάζει το ίδιο αποτέλεσμα κάπου σε ένα άυλο αλλά υπαρκτό συνεχές…

Γεννήτρια εκπλήξεων, βαλβίδα εκτόνωσης στην χύτρα των υπερεντάσεων, ρεβόλβερ για τους οργίλους, καθαριστικό παρασίτων στους λαβύρινθους της επικοινωνίας, το χιούμορ τρώει σαν μετροπόντικας τα χαρακώματα που μας χωρίζουν σπάζοντας τα φράγματα της δυσπιστίας.

Θεραπευτικό όταν αναδεικνύει αφανείς όψεις των πραγμάτων, μάλλον το καλύτερο αγχολυτικό και αντικαταθλιπτικό, μεταμορφώνει τον πόνο σε χαμόγελο, την απελπισία σε προοπτική, την οργή σε γέλιο. 

 

Μπορεί να είναι έξυπνο και αθώο, μαύρο ή πειρακτικό, κωμικό ή καυστικό, γαργαλιστικό, κυνικό, σαρκαστικό ή ερεθιστικό,  αιχμηρό, φλεγματικό ή σκέτη φάρσα. Μπορεί να γελοιοποιεί ή να εξυψώνει, να γίνει αποδομητικό ή εποικοδομητικό, να προσβάλει ή να κολακεύει, μπορεί να γίνει και εχθρικό,  ειρωνικό, όμως πάντα το χιούμορ προκαλεί ευχαρίστηση. Είναι  γνήσιο τέκνο της Ευεστώς του Δημόκριτου.

Παίζοντας σαν σκανταλιάρικο παιδί με το Είναι και το Φαίνεσθαι δημιουργεί μία απόσταση από τον εαυτό μας και τους άλλους. Μας δίνει το δικαίωμα να κάνουμε ότι θέλουμε. Να κρίνουμε και να αποφασίσουμε για την εικόνα του κόσμου και των άλλων αλλά και για εκείνη του εαυτού μας.

Τι χιούμορ μας κάνει Θεούς.

Η πολιτική της Αριστεράς και οι ελληνοτουρκικές σχέσεις

«Το πνεύμα της κατάκτησης το οποίο άνοιξε τις πόρτες

της Ανατολίας στο Ισλάμ και την Τουρκία

αποτελεί και σήμερα το μεγαλύτερο κεφάλαιό μας»

πρώην Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ερμπακάν

στον λόγο που εκφώνησε

για την επέτειο της μάχης Μάτζικερτ (1071 μ.χ.)

γράφει ο Πάνος Πικραμένος

Οι στρατηγικές επιλογές στην πολιτική της αριστεράς στην Ελλάδα, όπως αυτή έχει διαμορφωθεί μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης, έχει σχεδόν σ΄ όλες τις τάσεις της μερικά κοινά χαρακτηριστικά. Ο αντιεθνικισμός, ο αντιρατσισμός, η αποποινικοποίηση της χρήσης ναρκωτικών, η προστασία των μειονοτήτων, η  έμφαση στην προστασία του περιβάλλοντος, η ευαισθησία στον αυταρχισμό της εξουσίας είναι σήμερα τα κυριώτερα συνθήματα, το «προφίλ» ή η αιχμή του δόρατος της σημερινής αριστεράς όταν απευθύνεται στους πολίτες. Και ίσως θα συμφωνούσαμε χωρίς πολλές ουσιαστικές αντιρρήσεις με τα περισσότερα από αυτά, τα οποία άλλωστε κάθε άλλο παρά  αντίκεινται στις βασικές αιώνιες ανθρώπινες αξίες, αν σε όσα αφορούν την εξωτερική πολιτική δεν υπήρχε το φλέγον πρακτικό -και όχι ιδεολογικό ή φαντασιακό- πρόβλημα στις σχέσεις της χώρας μας με την Τουρκία.

Θα περίμενε κανείς ότι οι ιδεολογικές και ακόμη περισσότερο οι πολιτικές προτάσεις οποιουδήποτε πολιτικού χώρου διαμορφώνται λαμβάνοντας υπ όψη  τις αντικειμενικές συνθήκες και τις ανάγκες που επικρατούν σε κάθε χώρα. Ή τουλάχιστον προσαρμόζονται σε αυτές, ώστε να δίδονται πρακτικά εφαρμόσιμες λύσεις και πειστικές απαντήσεις σε υπαρκτά προβλήματα. Είναι κοινώς παραδεκτο΄ότι μία μηχανιστική μεταφορά πολιτικών προτύπων από άλλες χώρες ή εποχές στην τρέχουσα πραγματικότητα τις περισσότερες φορές οδηγεί σε λάθη.

Εδώ όμως παρατηρούμε ένα φαινόμενο, το οποίο αποδεικνύει ότι η αριστερά δεν διδάσκεται εύκολα από τα λάθη της: την υποκατάσταση της επιστήμης με την ιδεολογία ή για να το πούμε αλλιώς, την μετατροπή της πραγματικότητας σε μεταφυσική, ένα λάθος που ιστορικά πάντα καταδίκαζε η αριστερά, αλλά συχνά η ίδια περιέπιπτε σε αυτό. 

Πρόσφατο κλασσικό και τραγικό συνάμα παράδειγμα υπήρξε η αποτυχημένη προσπάθεια να εφαρμοστούν στις χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού, οικονομικά συστήματα και προτάσεις τα οποία στηρίζονταν σε έννοιες οι οποίες προέρχονταν καθαρά από την σφαίρα της ιδεολογίας.  Όσο και αν η μαρξιστική οικονομία εξήγησε πολλά οικονομικά φαινόμενα, τελικά η πραγματικότητα δεν έγινε αντιληπτή σε όλη της την έκταση και σύρθηκε βίαια για να προσαρμοστεί στον άυλο κόσμο των ιδεών. Η ουτοπία και η πίστη σε κάποια ευγενή ιδανικά, στοιχεία απαραίτητα για την οποιαδήποτε εξέλιξη της κοινωνίας μεταβλήθηκαν σε ωμό καταναγκασμό.

Αυτή η τάση διακρίνεται και σε αρκετά σημεία των κυριότερων θεωρητικών έργων του Μαρξ και του Έγκελς. Ο  προλετάριος-«υπόδειγμα» του Μαρξ είναι ένα πλάσμα αφηρημένο και μονόπλευρο χωρίς σαφή χαρακτήρα, χωρίς τόπο καταγωγής, θρησκεία, ιστορία ή πολιτιστικά χαρακτηριστικά. Λες και όλα αυτά δεν εππηρέαζαν την κοινωνική συμπεριφορά του, την διαθεσή του να επαναστατήσει ή όχι. Απομονώθηκε και τονίστηκε ένα μονάχα χαρακτηριστικό του, η έλλειψη ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής, το ότι έπρεπε να πουλάει την εργατική του δύναμη για να επιβιώσει. Ο προλετάριος για λόγους κατά βάθος ιδεολογικούς, ή και των τότε πολιτικών σκοπιμοτήτων, κατά την γνώμη του γράφοντος, έπρεπε να είναι διεθνιστής. Το επαναστατικό υποκείμενο του Μαρξ έπρεπε να είναι ένα πλάσμα «μπαλαντέρ». Να ταιριάζει σε οποιαδήποτε χώρα, θρησκεία ή πολιτισμό. Βέβαια αυτή η αντίληψη είχε και μία πρακτική σημασία αφού η επιταγή «προλετάριοι όλων των χωρών ενωθείτε»  μόνο έτσι θα ήταν πραγματοποιήσημη. 

Οι εθνικές, θρησκευτικές, πολιτιστικές ή άλλες διαφορές μπορεί να εμπόδιζαν την παγκόσμια επανάσταση, η οποία όμως για διάφορους λόγους δεν έγινε μέχρι σήμερα. Το παράδοξο είναι ότι αυτό ακριβώς το πλάσμα που οι διεθνιστές-μαρξιστές εξιδανίκευσαν, εμφανώς προσπαθεί να δημιουργήσει σήμερα ο μεγαλύτερος εχθρός τους, η παγκόσμια Νέα Τάξη πραγμάτων. Έναν εργαζόμενο ο οποίος δεν θα έχει ιδιαίτερα πολιτιστικά χαρακτηριστικά, θρησκεία, ιδιαίτερη συλλογική ιστορία, γιατί όλα αυτά είναι εμπόδια στον παγκόσμιο οικονομικό σχεδιασμό. Έναν «μαζάνθρωπο»-«μπαλαντέρ» απόλυτα προσαρμοστικό ο οποίος θα πουλάει την εργατική του δύναμη εκεί όπου το απαιτεί η παραγωγή, και θα στερείται των χαρακτηριστικών εκείνων τα οποία μπορούν να προκαλέσουν τριβές, απρόβλεπτες αντιθέσεις, ή παράλογες απαιτήσεις.

Ανάλογη υποκατάσταση της επιστήμης με την ιδεολογία, γίνεται αυτήν την στιγμή από το μεγαλύτερο μέρος της αριστεράς στην Ελλάδα, μία χώρα με συγκεκριμένα και πολύ επικίνδυνα εξωτερικά προβλήματα. Ενώ στην εποχή μας η μελέτη και η εφαρμογή των Διεθνών Σχέσεων έχει αναδειχθεί τυπικά και ουσιαστικά σε μία ανεξάρτητη επιστήμη η οποία διδάσκεται και μελετάται σε ανώτατο Πανεπιστημιακό επίπεδο, ενώ είναι αδιανόητο για οποιαδήποτε κυβέρνηση ή ακόμη και πολυεθνική εταιρεία να μην συμβουλεύεται και να μην χρησιμοποιεί τα συμπεράσματα και τις εκτιμήσεις της, ποτέ δεν έτυχε να δούμε μία πρόταση της αριστεράς που να αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, και να βασίζεται στην προσεκτική επιστημονική μελέτη των δεδομένων.

Αυτό που ακούμε μέσω των ΜΜΕ, αλλά κυρίως σε κατ’ ιδίαν συζητήσεις, οι οποίες είναι ίσως πιό ενδεικτικές για το ποιά είναι η κυρίαρχη ιδεολογία στον χώρο της αριστεράς, είναι ότι πίσω από τις ελληνοτουρκικές διαφορές κρύβεται «το μεγάλο κεφάλαιο», οι «πολυεθνικές» η «μεγαλοαστική τάξη που έχει συμφέρον από την σύγκρουση», οι «αμερικανοί», οι «εταιρείες όπλων που οξύνουν τις αντιθέσεις για να πουλάνε όπλα», η «αδιαλαξία φανατικών υπερεθνικιστικών κύκλων και από τις δύο πλευρές» και άλλες τυποποιημένες, αόριστες, και ανυπόστατες κατά την γνώμη μας απόψεις. 
Η δε λύση στις ελληνοτουρκικές διαφορές -οι οποίες σύμφωνα με αυτή την άποψη είναι επίπλαστες και δεν υπάρχουν στην πραγματικότητα- βρίσκονται περισσότερο στην σφαίρα της ψυχολογίας και όχι της γεωπολιτικής, όπως η καλλιέργεια κλίματος φιλίας με τον τουρκικό λαό, η αποδοκιμασία των εθνικιστικών στοιχείων και από τις δύο πλευρές και η «καταγγελία των σκοτεινών συμφερόντων τα οποία συμβάλουν στην όξυνση των αντιθέσεων».

Ποτέ δεν ακούσαμε όμως κάποιον να τεκμηριώνει με ικανοποιητικό τρόπο τις απόψεις αυτές με αποτέλεσμα να γεννώνται αναπάντητα ερωτήματα. Από που προκύπτει ότι το μεγάλο κεφάλαιο επιθυμεί σήμερα την όξυνση των ελληνοτουρκικών σχέσεων ή ακόμη την σύρραξη με την Τουρκία; Ποιό είναι το κεφάλαιο αυτό, και τι ακριβώς έπραξε για να επιτύχει τους σκοπούς του; Οι πολυεθνικές εταιρείες στο σύνολό τους επιθυμούν τον πόλεμο ή ειρηνικές σχέσεις οι οποίες εξασφαλίζουν τις επενδύσεις τους, διευκολύνουν την επικοινωνία και ευνοούν το εμπόριο; Από που προκύπτει ότι οι Αμερικανοί επιδιώκουν την σύγκρουση Ελλάδας-Τουρκίας; 

Για όποιον παρακολουθεί και στο ελάχιστο την ειδησεογραφία είναι νομίζουμε παραπάνω από οφθαλμοφανές ότι οι Αμερικανοί το μόνο που επιθυμούν είναι η σταθερότητα στην Ανατολική Μεσόγειο, η οποία βέβαια εξυπηρετεί την pax-americana. Ποιά είναι αυτή η ελληνική μεγαλοαστική τάξη η οποία επιθυμεί τον πόλεμο; Για ποιό λόγο να επιθυμεί κάτι τέτοιο και τι συγκεκριμένο έκανε τέλος πάντων προς αυτήν την κατεύθυνση που να μπορούμε να το εκλάβουμε ως επιχείρημα; Μήπως αυτή η μεγαλοαστική τάξη έχει συμμετοχή στην πολεμική βιομηχανία και θέλει να μεγιστοποιήση τα κέρδη της; Μα, δεν υπάρχει ελληνική πολεμική βιομηχανία ή είναι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων υποτυπώδης. Επίσης είναι γνωστές οι κοινές «πρωτοβουλίες» ομάδων Ελλήνων και Τούρκων μεγαλοεπιχειριματιών για την βελτίωση των ελληνοτουρκικών σχέσεων.

Πρόσφατα κάποια εφημερίδα ανήγγειλε μία συνάντηση Ελλήνων και Τούρκων επιχειρηματιών για την ειρήνη γράφοντας ότι «επιτέλους οι επιχειρηματίες παίρνουν στα χέρια τους τις ελληνοτουρκικές σχέσεις». Οι εταιρείες όπλων έχουν βέβαια κάθε συμφέρον να οξύνονται οι αντιθέσεις και οι διαμάχες, αλλά έχουν άραγε την δύναμη να προκαλέσουν συγκρούσεις εκ του μη όντος; Αν είναι έτσι γιατί δεν προκαλούν έναν πόλεμο Γαλλίας-Ιταλίας, ας πούμε, που θα είναι και πιο κερδοφόρος αφού και οι δύο αυτές χώρες είναι πολύ πιο πλούσιες από την Ελλάδα και την Τουρκία; Το ίδιο ισχύει και με την «αδιαλλαξία των υπερεθνικιστικών κύκλων». Αυτοί οι «κύκλοι» υπάρχουν σε όλες τις χώρες, χωρίς να αποτελούν όμως αιτία στρατιωτικής σύγκρουσης και ας συμβάλλουν κάποιες φορές στην όξυνση των τόνων...

Ειδικά στην Ελλάδα οι «κύκλοι» αυτοί είναι από περιθωριακοί έως ολιγάριθμοι και οπωσδήποτε αδύναμοι να επηρεάσουν καθοριστικά τις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών. Αλλά ακόμη και αν υποθέσουμε ότι το «ιστορικό μίσος που χωρίζει τους δύο λαούς» είναι η αιτία της έντασης, πότε στην ιστορία το μίσος ανάμεσα σε δύο λαούς υπήρξε αιτία πολέμου, χωρίς να υπάρχουν άλλες πρακτικές αιτίες; Δηλαδή, οι αιτίες ενός πολέμου πρέπει να αναζητηθούν στο γνωστικό πεδίο της ψυχολογίας ή σε κάποια άλλα πεδία όπως η οικονομία ή γεωπολιτική ή η γεωστρατηγική;

Το συμπέρασμα που βγαίνει από όλα αυτά είναι ότι η αριστερά αρνείται να δει τα πραγματικά υπαρκτά προβλήματα τα οποία υπάρχουν στις σχέσεις των δύο χωρών με αποτέλεσμα να μην έχει ρεαλιστικές προτάσεις. Έτσι ίσως παραμείνει συνεπής στην ιδεολογία της, αλλά ουδέποτε θα μπορέσει να δώσει πειστικές και όχι τυποποιημένες απαντήσεις, και να αποκαταστήσει την χαμένη επικοινωνία της με τον ελληνικό λαό σε μία εποχή που ο λαός αυτός ανησυχεί βαθειά και διακατέχεται από άγχος για τα εξωτερικά προβλήματα της χώρας. Οι στερεότυπες απαντήσεις του τύπου «το διεθνές κεφάλαιο προκαλεί πολέμους για να δίνει διέξοδο στις αντιφάσεις του» δεν διέπονται από  καμία διαλεκτική αντίληψη, είναι έννοιες αποκομμένες από την πραγματική εξέλιξη των γεγονότων. Ίσως να ταιριάζουν σε κάποιες άλλες γεωπολιτικές πραγματικότητες, αλλά σίγουρα δεν καλύπτουν και δεν εξηγούν ικανοποιητικά σε όλες τις περιπτώσεις το φαινόμενο «πόλεμος».

Καμία ιδεολογία δεν μπορεί να πείσει π.χ. τους κατοίκους των παραμεθόριων περιοχών της Ελλάδας να αποβάλλουν το άγχος τους όταν σχεδόν καθημερινά τα τουρκικά πολεμικά αεροπλάνα περνούν πάνω από τις στέγες των σπιτιών τους, ούτε -ακόμη και τον υψηλού μορφωτικού επιπέδου τηλεθεατή ο οποίος δεν ενδίδει εύκολα σε λαϊκίστικα συνθήματα-  ότι ήταν αμερικανικός ο δάκτυλος που πάτησε την σκανδάλη του όπλου που δολοφόνησε τον Σολωμού στην Κύπρο, επειδή διανοήθηκε να θίξει την τουρκική σημαία. Όλοι μας είδαμε το άδοξο τέλος της περίφημης συμφωνίας της Μαδρίτης, όταν μία εβδομάδα μετά την υπογραφή της ο τουρκικός στόλος επισκέφθηκε επίσημα την κατεχόμενη Κύπρο και τα τουρκικά αεροσκάφη συνέχισαν να παραβιάζουν τον ελληνικό εναέριο χώρο.

Η «πάση θυσία» εμμονή στην ιδεολογία του αντιεθνικισμού υπήρξε ιστορικά χρήσιμη και μάλλον απαραίτητη σε χώρες  με έντονο πρόβλημα κοινωνικού και πολιτικού φασισμού, όπως η Γερμανία όπου ο φασισμός και ο ρατσισμός θεσμοποιήθηκαν, έγιναν η επίσημη κοσμοθεωρία του κράτους και μοχλός ενός πολύ επικίνδυνου επεκτατισμού. Στην χώρα μας όμως δεν είναι αυτά τα κυρίως προβλήματα.

Η Ελλάδα είναι μία χώρα, η οποία βρίσκεται στην Ανατολική Μεσόγειο δηλαδή σε μία περιοχή όπου γίνονται ακόμη συνοριακές ανακατατάξεις, και συχνά υπάρχουν εδαφικές διεκδικήσεις από διάφορες πλευρές. Επιπλέον συνορεύει με την Τουρκία, μία χώρα ολοκληρωτική, μιλιταριστική, με στρατιωτικά δόγματα καθαρά επιθετικά τα οποία στοχεύουν προς την δύση, όπου ο επεκτατισμός είναι ενσωματωμένος  στην κρατική ιδεολογία και όπου η «Μεγάλη Ιδέα» όχι μόνο είναι ακόμη ζωντανή αλλά καλλιεργείται συστηματικά.

Η αμυντική και εξωτερική πολιτική του τουρκικού κράτους χαρακτηρίζεται κυρίως από τον ρεαλισμό της και τον μακροχρόνιο σχεδιασμό της.

Είναι μεγάλο λάθος να εξομοιώνεται το τουρκικό κράτος  με το ελληνικό, μία συγκαλυμμένη δικτατορία με μία αστική δημοκρατία, βάσει του τυποποιημένου ιδεολογήματος ότι «όλα τα κράτη είναι από την φύση τους αυταρχικά, επεκτατικά, ιμπεριαλιστικά κ.τ.λ» όταν π.χ. στην Τουρκία αυτή την στιγμή βρίσκεται υπό εξέλιξη η γενοκτονία των Κούρδων ή εκατοντάδες δημοσιογράφοι, συνδικαλιστές και υπερασπιστές των ανθρωπίνων δικαιωμάτων έχουν δολοφονηθεί ή απλώς εξαφανιστεί. Εδώ η ιδεολογία υποκαθιστά όχι μόνο την επιστήμη της στατιστικής αλλά ακόμη και την απλή αντίληψη της πραγματικότητας.

Ο οποιοσδήποτε αποπροσανατολισμός της κοινής γνώμης από τα πραγματικά εξωτερικά προβλήματα της και η καλλιέργεια κλίματος εφησυχασμού μειώνει την αποτρεπτική ισχύ της χώρας μας. Κανένας σοβαρός άνθρωπος δεν επιθυμεί τον πόλεμο ούτε και συμπαθεί φαινόμενα υπερεθνικιστικής υστερίας. Ο καλύτερος όμως τρόπος για να αποφευχθεί ένας πόλεμος είναι η με κάθε τρόπο αύξηση της αποτρεπτικής ισχύος.

ΥΓ Το παραπάνω κειμενο γράφτηκε τον Οκτώβριο του 1997 και δημοσιεύτηκε τον Νοέμβριο στο περιοδικό «Στρατηγική» . Θεωρήθηκε τότε από κύκλους του σημιτικού ΠΑΣΟΚ του ΣΥΝ ως «εθνικιστικό» , «υπερπατριωτικό» με αποτέλεσμα ο συγγραφέας να δεχθεί προσωπικές επιθέσεις από έντυπα όπως η «Ελευθεροτυπία» κ,ά, με μεγάλο αντίκτυπο στην επαγγελματική και προσωπική ζωή του.  Σήμερα 21 χρόνια αργότερα το κείμενο παραμένει επίκαιρο μέρχι κεραιας.

Περί Έρωτα διάλογος - από τους ΕΝΝΕΑ ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟΥΣ ΔΙΑΛΟΓΟΥΣ

 

Ο κύριος Ασχετίδης με το μούσι αεροπλανόφτερο και το παλιό παλτό αλεξίπτωτο αναβάσεως, φαρδιά παντελόνια και σαγιονάρες, ανεβασμένος στην καμινάδα του Κτιρίου να κοιτάει με το κιάλι, βράδυ, παρανοϊκός σαν πάντα, μάλλον κάποια γυμνή γυναίκα απ’ το παράθυρο.

-     Βλέπεις τίποτα; ρώτησε λίγο πιο κάτω από την ίδια καμινάδα ανεβασμένος ο Δοκησίσοφος. Κι αυτός δεν πάει πίσω, χοντρός με παντελόνι εκστρατείας, τα γυαλιά και τα γκρίζα μαλλιά τηλεόραση.

-     Αρχίζεις να μου τη δίνεις μ’ αυτή την ερώτηση, τσαντίστηκε ο κύριος Ασχετίδης. Φαίνεται σαν να προσπαθείς να μου θυμίζεις ότι δεν έχω απάντηση.
-     Βλέπεις τίποτα; επέμεινε ο Δοκησίσοφος.
-     Ναι, βλέπω.
-     Τι;
-     Μια διαφήμιση μπύρας.
-     Ε;

Ο Δοκησίσοφος του άρπαξε το κιάλι από τα χέρια και κοίταξε μέσα. Στο μάτι του κιαλιού, τώρα έχει σχηματιστεί η εικόνα της υπέροχης γυμνής γειτόνισσας, ξαπλωμένης στον καναπέ, να ξεφυλλίζει ένα περιοδικό ανάμεσα στις κόκκινες κάλτσες της -το μόνο πράγμα που φορούσε, κλεισμένη σ’ ένα καλοκαίρι δωματίου, μέσα σε μια γειτονιά άλλου χρόνου, απ’ το σκοτεινό κτίριο, με τους σκαρφαλωμένους τύπους στην ταράτσα. Ένας με χάρτινο καπέλο «βλέπεις τίποτα;» και ο άλλος με χωνί για καπέλο, χωνί μάλλον για να ρέουν ομοιόμορφα οι σκέψεις απ’ το μυαλό του προς το σύμπαν. Η διαφήμιση στο περιοδικό, έδειχνε ένα βάτραχο με κορώνα πρίγκιπα κι έλεγε: «Τι νόημα έχει ο έρωτας,  αν δεν σου αλλάζει τη ζωή;»

 

-     Περίεργο! Δίκιο έχεις. Σου ταιριάζει απόλυτα, είπε ο Δοκησίσοφος.
-     Εννοείς ότι χρησιμοποιώ τον έρωτα για ν’ αλλάξω τη ζωή μου;
-     Όχι, ότι μοιάζεις με βάτραχο.
-     Εσύ τι μοιάζεις, με πρίγκιπα; Πρόσεχε μη σε φιλήσουν και γίνεις βάτραχος.

Φαινόταν χυδαίο, δύο τύποι να μπανίζουν μια γυναίκα στο αδιάκριτο, επίσης ηλίθιο, ποιητικό, ένα χαζό φεγγάρι γέλαγε κι ασήμιζε στα κεφάλια τους και μια διαφήμιση, αυτό κυρίως, να ρωτάει ακόμα μέσα σε δύο υπέροχα γυμνά πόδια. Απάντηση καμία.

-     Ο έρωτας είναι επιθυμία ενός πράγματος που δεν έχεις. Μόλις το αποκτήσεις, τελείωσε. Επειδή δεν τρέχουμε πίσω από κάθε περαστική γυναίκα, νομίζεις ότι δεν ξέρουμε κιόλας, ρε χαμένε; Ο πραγματικός έρωτας συμβαίνει για πράγματα που δεν έχεις,  είπε αποφθεγματικά ο Δοκησίσοφος.

-     Δηλαδή για πράγματα που δεν είναι πραγματικά;
-     Όλο εκεί το γυρίζεις, ότι η πραγματικότητα δεν υπάρχει. Δεν είπα ανύπαρκτα, ότι δεν τα κατέχεις είπα…

-      Έτσι κι αλλιώς ο έρωτας μεταβάλλεται, είναι το πιο δυνατό κίνητρο ν’ αλλάζεις τη ζωή σου, μόνιμη ένταση μεταξύ της επιθυμίας και του αντικειμένου, δήλωσε ο Ασχετίδης.

-     Και όταν αποκτήσεις το αντικείμενο του έρωτα;

-     Μπορεί να υπάρχει απάτη, οπότε εξαφανίζεται. Η εικόνα της γειτόνισσας, αντί για τη γειτόνισσα. Ο Έρωτας είναι η τρεχάλα, είναι η προσπάθεια. Γι’ αυτό οι αρχαίοι πίστευαν ότι είναι γιος του Πόρου,  -πέρασμα, πλούτος, όπως λέει και ο Πλάτωνας-, και της Πενίας. Ήταν μεθυσμένος ο Πόρος και κοιμόταν στην αυλή της Αφροδίτης, όταν πήγε η Πενία και τον βίασε, την ώρα που κοιμόταν. Αποτέλεσμα: γεννήθηκε ο Έρωτας.

-Ερωτευόμαστε εικόνες, αυτό που νομίζουμε για κάποιον, συμφώνησε ο Δοκησίσοφος. Αυτό που φτιάχνουμε μόνοι μας γι αυτόν. Μπορεί ο άλλος να έχει τις ιδιότητες που φανταζόμαστε και τις θέλουμε τόσο πολύ,  μπορεί και όχι. Αυτό θα φανεί αργότερα. Μέχρι τότε ζούμε με την ιδέα που έχουμε φτιάξει για τον άλλον. Ωστόσο τι γίνεται όταν αποκτήσεις το αντικείμενο του έρωτα; επέμεινε.

-     Λογικά, όταν το αποκτήσεις, πρέπει να σταματάει, γιατί έτσι κι αλλιώς την έδεσες τη γαϊδούρα σου.

-     Εκτός κι αν σου γίνει έμμονη ιδέα, μ’ ένα άπιαστο αντικείμενο του πόθου που δεν φτάνει ποτέ. Δες και το «Κόκκινο και Μαύρο» του Σταντάλ. Ο ήρωας με κίνητρο τον έρωτα, καταφέρνει ν’ αλλάξει τον εαυτό του και τη ζωή του ολόκληρη και να φτάσει από την ασημαντότητα στο μεγαλείο. Βέβαια, στο τέλος τον καρατόμησαν, αλλά αυτό δεν έχει καμία σημασία, είπε περήφανος ο χοντρός.

-     Από την άλλη η Άννα Καρένινα καταστράφηκε από έναν έρωτα, που για χάρη του συγκρούστηκε με ολόκληρη την κοινωνία και μάλιστα για έναν άνθρωπο που δεν το άξιζε, συνέχισε...

-     Εγώ λέω ότι αν ο έρωτας είναι ιδανικό, δεν μπορεί να σταματάει πουθενά. Άρα αλυσιδωτά, θ’ αλλάξει όλο το περιβάλλον του, σαν μια κηλίδα που απλώνεται, θα το κάνει ίδιο μ’ αυτόν, θα προσαρμόζει τον κόσμο σ’ αυτόν. Αλλιώς δεν έχει νόημα. Έχει; ρώτησε ο Ασχετίδης

-     Ε, ναι. Αποκτώντας το αντικείμενο μπαίνετε σε μια κοινή διαδικασία μετάλλαξης για μορφές διαρκούς έρωτα, όπως λέμε διαρκής επανάσταση. Γινόσαστε υποκείμενα και το κοινό αντικείμενο του πόθου απογειώνεται. Ίσως μέσα σας, πάντως πάντα αμφίδρομα.

-     Μόνο τότε θα μπορούσες να σκεφτείς αυτό που λες. Σ’ όλες τις άλλες περιπτώσεις, ένας απ’ τους δύο τραβιέται. Ένας φεύγει κι ο άλλος  τρέχει ακολουθώντας. Το μόνο που τους συνδέει είναι η εικόνα. Κι αυτό μπορεί να βγάλει αίσθημα, αλλά δεν περιέχει νόημα.

-     Λες η γειτόνισσα απέναντι να’ χει μούσι και να πετάει υστερίες; είπε σκωπτικά ο Δοκησίσοφος.

-     Δηλαδή τελικά, δεν υπάρχει νόημα; απάντησε ο Ασχετίδης.

-     Κοίτα, και να μην έχει, εγώ του δίνω ένα νόημα θετό, δικό μου. Όταν αισθάνομαι σαν αραχνιασμένο σπίτι, ανοίγω τα παράθυρα, μπαίνει ο αέρας και τ’ αλλάζω όλα. Ν’ αρχίσει δηλαδή η τρεχάλα για το αντικείμενο του έρωτα, κι ας μη φτάνει πουθενά, είπε θριαμβευτικά ο Δοκησίσοφος.

-     Α, έχει!

Μόλις είχε αρχίσει να χιονίζει. Οι δύο συγκάτοικοι μάζεψαν τις χιονισμένες φαλάκρες τους και το κιάλι και μπήκαν πάλι στο κτίριο. Είχε αρχίσει να το στρώνει στην ταράτσα και ήταν παγωμένοι. Στον σκοτεινό διάδρομο φάνηκε η μουσάτη φιγούρα του Βασίλη του ναύαρχου (ή φιλοσόφου, ή πρύτανη, ή άγιου). Περπατούσε μονολογώντας κι έλεγε: «ο θεός έπλασε θηλυκόν, αρσενικόν και υλικόν, Αδάμες και Εύες και παράδεισο και έρχεται ο δαίμονας και ενικά τον νουν και την σκέψιν αυτήν και γίνεται εν γη και λαοί το κολαστικόν».

- Έχει εκδοθεί σε περιορισμένο αριθμό αντιτύπων. Η αναδημοσίευση επιτρέπεται με γραπτή συγκατάθεση των συγγραφέων. Το σκίτσο είναι πρωτότυπο του Χρύσανθου...

 

Από­πειρα στο­χο­ποί­η­σης και συκο­φά­ντη­σης ενα­ντίον μέλους του Δ.Σ. της ΕΣΠΗΤ

  

 Ιδιαί­τερη ανη­συ­χία προ­κα­λεί στο ΔΣ της ΕΣΠΗΤ η από­πειρα στο­χο­ποί­η­σης του μέλους του ΔΣ Πάνου Πικραμένου μέσω ψευ­δών δημο­σιευ­μά­των και άλλων ανα­φο­ρών στον Τύπο.

 

Για λόγους άδη­λους, το όνομά του ανα­φε­ρό­ταν στην ταυ­τό­τητα του περιο­δι­κού «Pronews» χωρίς ουδέ­ποτε αυτός να έχει υπάρ­ξει συνερ­γά­της του, με απο­τέ­λε­σμα, όπως καταγ­γέλ­λει, να δέχε­ται υβρι­στικά και επι­κρι­τικά σχό­λια στα μέσα κοι­νω­νι­κής δικτύωσης.

 

Και ενώ οι δια­δι­κα­σίες για την αντι­με­τώ­πιση του περι­στα­τι­κού βρί­σκο­νταν σε εξέ­λιξη, λίγες ημέ­ρες αργό­τερα, σε ανυ­πό­γραφο άρθρο της εφη­με­ρί­δας «Μακε­δο­νία» ο κ. Πικραμένος δέχθηκε συκο­φα­ντική επί­θεση με τρόπο που θίγει βάναυσα την προ­σω­πική και επαγ­γελ­μα­τική τιμή του.

 

Σε μία εποχή εξαι­ρε­τικά δύσκολη για τον κλάδο, και ενώ μεγάλα επαγ­γελ­μα­τικά ζητή­ματα παρα­μέ­νουν ανοι­χτά, το ΔΣ της ΕΣΠΗΤ δηλώ­νει ότι δεν θα ανε­χτεί άδι­κες επι­θέ­σεις ενα­ντίον οποιου­δή­ποτε συνα­δέλ­φου δημο­σιο­γρά­φου και ότι οι νομι­κές δια­δι­κα­σίες έχουν ήδη κινηθεί.

 

Ιδιαί­τερα επι­θέ­σεις κατά συν­δι­κα­λι­στών οι οποίοι κατα­βάλ­λουν κάθε προ­σπά­θεια ώστε να περι­σω­θεί ότι είναι δυνα­τόν από τα κεκτη­μένα μας και έχουν συμ­βάλ­λει στην προ­σπά­θεια για άρση των κακώς κει­μέ­νων στον χώρο του Τύπου.

 

Για τo Δ.Σ. της ΕΣΠΗΤ

 

Ο Πρόεδρος Ο Γεν. Γραμ­μα­τέας
Θέμης Κ. Μπε­ρε­δή­μας Θανά­σης Αλατάς

 

Δημοσιεύθηκε από ΕΣΠΗΤ / 1 Νοεμβρίου 2016

http://www.espit.gr/?p=5564

Η Στρατηγική των μειονοτήτων

To άρθρο είχε δημοσιευτεί το 2001 στο περιοδικό "Άμυνα & Διπλωματία" και  σε προγενέστερη μορφή (αλλά με ίδια κεντρική ιδέα) δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Στρατηγική" το 1997 ή 1998.

 

Πιστεύω ότι όχι μόνο είναι επίκαιρο, αλλά όσα αναφέρει δικαιώνονται . Δυστυχώς η τότε αρθρογραφία μου, πάντα στο ίδιο πνεύμα, απετέλεσε αντικείμενο σφοδρής και κακόπιστης κριτικής, από τμήματα της "Αριστεράς" ( ΣΥΝ, Δίκτυο κλπ), χαρακτηριζόμενος εμμέσως και σε επίπεδο φημολογίας ως "ακροδεξιός", "εθνικιστής" κλπ.

 

Τώρα όλοι, πλην όσων έχουν ειδικούς λόγους, καταλαβαίνουμε ότι η σύγχυση του "φιλελεύθερου με το ελευθεριακό" και του νεοφιλελεύθερου "κοσμοπολιτισμού με τον διεθνισμό" οδήγησε στην πλήρη ενσωμάτωση της Αριστεράς στο φιλελεύθερο μοντέλο.
 Για την Ιστορία των Ιδεών στην Ελλάδα λοιπόν, με μικρές πολύ μικρές διορθώσεις...

 Τα τελευταία χρόνια και κατά περίεργο τρόπο το ζήτημα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από αντικείμενο ανθρωπιστικών –και πολλές φορές περιθωριακών- οργανώσεων παίρνει πρωτεύουσα θέση στις επιδιώξεις και τα ενδιαφέροντα των υπερδυνάμεων. Για τα ανθρώπινα δικαιώματα έγινε η εισβολή στο Κόσοβο, για τον «λαό του Κουβέιτ» ο Πόλεμος του Κόλπου, δήθεν για την προστασία των Κούρδων στον Βορρά και των Σιιτών στον Νότο οι νεκρές ζώνες στο Ιράκ… Οι Αμερικανοί αυτοαναγορεύονται σε υπερασπιστές των αδύνατων και των αδικημένων… Βεβαίως επιλεκτικά και χωρίς αυτό να έχει να κάνει με ανθρώπινα δικαιώματα…

 Όπως είναι φυσικό οι εθνικές –και όχι μόνο- μειονότητες και τα προβλήματά τους γίνονται ζήτημα υψίστης σημασίας. Από αντικείμενο των πάλαι ποτέ Αριστερών κομμάτων και οργανώσεων της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς οι μειονότητες μπήκαν στην «ατζέντα» των εξουσιαστών αυτού του κόσμου. Ανακαλύψαμε άγνωστες μειονότητες, στο Τιμόρ, στις Δημοκρατίες της Πρώην Σοβιετικής Ένωσης, στην Αφρική και στην Ευρώπη. Όμως δεν τις ανακαλύψαμε στην Τουρκία, οι Βρετανοί ενοχλούνται ιδιαίτερα από τις αποσχιστικές τάσεις στην Σκωτία και βιάζονται να ξεμπερδέψουν με το πρόβλημα της Β. Ιρλανδίας και φυσικά κανείς δεν ομιλεί για τους Ινδιάνους της Αμερικής και την μεγαλύτερη ίσως γενοκτονία κατά την διάρκεια των τελευταίων αιώνων.

 Στην Ελλάδα θυμηθήκαμε τους «Μακεδόνες», τους Τσάμηδες κ.ά. και πολλοί βιάστηκαν να ονομάσουν Τούρκους τους μουσουλμάνους της Θράκης, μία μειονότητα πραγματική, χωρίς όμως εθνική ομοιογένεια αφού αποτελείται από τρεις διαφορετικές μεταξύ τους εθνολογικές ομάδες.

 Τι συμβαίνει λοιπόν; Γιατί μετά από 50 σχεδόν χρόνια οι μειονότητες και τα αναμφισβήτητα δικαιώματά τους επανέρχονται στο προσκήνιο; Γιατί οι ισχυροί της γης ενδιαφέρονται για το δίκαιο των αδυνάτων;

Αναμφίβολα κάθε εθνική μειονότητα η οποία με την χάραξη συνόρων βρέθηκε να φιλοξενείται από ένα κράτος όπου επικρατούν άλλες εθνολογικές ομάδες, έχει τη δική της συμπεριφορά και δικές της επιθυμίες όσον αφορά το ζήτημα των εδαφικών διαφορών με κράτη όπου επικρατούν συγγενικές προς αυτήν μειονότητες.

Από τι καθορίζεται όμως η συμπεριφορά των μειονοτήτων; Και πότε μία μειονότητα μπορεί να αποτελέσει πρόβλημα για την χώρα που την φιλοξενεί; Πότε μπορεί να γίνει υποκείμενο καταπίεσης και διακρίσεων; Και κυρίως πότε μπορεί να χρησιμοποιηθεί ως μοχλός στρατηγικής; Οι παράγοντες που επηρεάζουν την συμπεριφορά των μειονοτήτων, σύμφωνα με ειδικούς, είναι οι εξής:

 

1.      Το κατά πόσο συνορεύει η χώρα που φιλοξενεί την μειονότητα, με συγγενικό προς αυτήν κράτος. Δηλαδή, αν υπάρχει συνοριακή συνέχεια. Π.χ. μία μεγάλη μειονότητα οικονομικών προσφύγων που ζει σε μία μακρινή χώρα δεν είναι δυνατόν να δημιουργήσει συνοριακό πρόβλημα στην χώρα όπου φιλοξενείται. Ακόμη και όταν η μειονότητα δεν έχει τάσεις αφομοίωσης με την ντόπια κοινωνία ή η κοινωνία δεν την αποδέχεται, όπως π.χ. οι Τούρκοι της Γερμανίας, ποτέ δεν μπορεί να προκαλέσει εδαφικές διεκδικήσεις και είναι εξαιρετικά δύσκολο να γίνει αιτία προστριβών μεταξύ δύο χωρών.

2.      Κατά πόσο το συγγενικό της μειονότητας κράτος είναι αναθεωρητικό των Διεθνών Συνθηκών. Είναι πολύ πιθανόν ότι δεν θα υπήρχε κανένα εδαφικό πρόβλημα αν η Ελλάδα συνόρευε π.χ. με την Ελβετία και φιλοξενούσε στο έδαφός της μία μεγάλη μειονότητα Ελβετών.

3.      Η συμπεριφορά της χώρας που φιλοξενεί την μειονότητα. Αν στην χώρα αυτή οι αρχές της δημοκρατίας είναι σεβαστές και εφαρμόζονται η ισονομία και ισοπολιτεία, αν εφαρμόζονται οι κανόνες του διεθνούς δικαίου ή όχι.

4.      Η ποιότητα των διμερών σχέσεων μεταξύ των όμορων κρατών, που φιλοξενούν την μειονότητα. Οι τυχόν κακές σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών είναι πιθανό να επηρεάσουν την συμπεριφορά μίας χώρας έναντι μίας μειονότητας που φιλοξενεί και αντίστροφα μπορεί να οδηγήσει την άλλη χώρα στο να δημιουργεί προβλήματα μέσω της μειονότητας.

5.      Τα συμφέροντα των Μεγάλων Δυνάμεων. Για παράδειγμα η προώθηση της ενεργειακής θέσης μίας ισχυρής χώρας έναντι των ανταγωνιστών της μπορεί να εξυπηρετείται από την αποσταθεροποίηση κάποιας περιοχής. Μία μειονότητα μπορεί να αποτελέσει ιδεώδη μοχλό αποσταθεροποίησης της χώρας όπου ζει.

 

Θα προσέθετα ότι η γεωοικονομία και η σχέση του βιοτικού και οικονομικού επιπέδου μεταξύ των δύο κρατών είναι ακόμη ένας καθοριστικός παράγοντας. Για παράδειγμα οι Μολδαβοί, μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, δεν θέλησαν να ενωθούν με την Ρουμανία λόγω κυρίως της καλύτερης οικονομίας της Μολδαβίας σε σχέση με την Ρουμανία, αν και πρόκειται για τον ίδιο λαό.

Στέκομαι όμως στην τελευταία περίπτωση, αντλώντας από το βιβλίο του Β΄Αντιπρόεδρου της Βουλής και βουλευτή Ξάνθης  Παναγιώτη Σγουρίδη, όπου εξηγείται επαρκώς το όψιμο διεθνές ενδιαφέρον για την μουσουλμανική μειονότητα της Θράκης.

 Είναι γνωστό ότι οι ΗΠΑ αυτή τουλάχιστον την στιγμή αδυνατούν να ελέγξουν τις πηγές πετρελαίου του Καυκάσου και της Κασπίας θάλασσας. Είναι πολύ φυσικό να θέλουν να ελέγξουν τις οδούς διακίνησης του πετρελαίου ώστε να μπορούν να διασφαλίσουν την ροή του προς την Δύση. Οι οδοί διακίνησης είναι δύο: ο ένας δια μέσου της Θράκης και του Αιγαίου και ο άλλος δια μέσου των κουρδικών περιοχών της Τουρκίας καταλήγοντας στο Τσεϊχάν, απέναντι ακριβώς από την Κύπρο. Μετά την αιχμαλωσία του αρχηγού των Κούρδων Α. Οτσαλάν και την στάση του έναντι της Τουρκίας και της Δύσης, φαίνεται επί τέλους να διασφαλίζεται η οδός αυτή, αφού η τρίτη αν και πιο οικονομική θεωρήθηκε επισφαλής αφού διασχίζει το Ιράν. Η πρώτη οδός, δηλ. ο αγωγός Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης διασφαλίζεται μέσω της πιθανής αποσταθεροποίησης των περιοχών απ’ όπου διέρχεται. Έτσι μπορούν να εξηγηθούν οι «γκρίζες ζώνες» στο Αιγαίο, η εξίσωση των μικροπταισμάτων της Ελλάδας έναντι των εγκλημάτων της Τουρκίας όσον αφορά τις μειονότητες και οι επιλεκτικές ευαισθησίες στην προστασία της μειονότητας της Θράκης σε αντίθεση με την εξόντωση των «τρομοκρατών» Κούρδων της Τουρκίας.

 Άποψη του γράφοντος είναι ότι η ξαφνική ευαισθησία της Δύσης και του ΝΑΤΟ για την προστασία των δικαιωμάτων των μειονοτήτων και της απόφασης να επεμβαίνουν γι αυτό, δεν έχουν καμία σχέση με τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις παραδοσιακές ανθρωπιστικές διακηρύξεις που κατά το πρόσφατο παρελθόν τα γνωρίζαμε μόνο από τις διακηρύξεις κάποιων τμημάτων της Αριστεράς.

Κατά την γνώμη μου οι Μεγάλες Δυνάμεις κατά κανόνα αδιαφορούν για τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις μειονότητες και ενδιαφέρονται μόνον όταν υπάρχουν κάποιοι συγκεκριμένοι λόγοι, οι οποίοι πιθανόν να διαφέρουν μερικώς από περίπτωση σε περίπτωση, αφού μία μειονότητα αποτελεί ιδανικό μοχλό αποσταθεροποίησης ή διάλυσης μίας χώρας. Αυτό θα πρέπει να το γνωρίζουν και κάποιοι καλόπιστοι υπερασπιστές των απανταχού της γης μειονοτήτων που βιάζονται να στηρίξουν ή να επικροτήσουν την κάθε Νατοϊκή επέμβαση που γίνεται εν ονόματι του Ανθρωπισμού…

 

Βεβαίως θα πρέπει να τονίσουμε ότι όλα τα παραπάνω σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να θεωρηθούν ως απορρέοντα από κάποιο μένος εναντίον των μειονοτήτων ή από κάποια «υπερεθνικιστική» διάθεση, ή ακόμη περισσότερο να καθορίσουν την συμπεριφορά μας έναντι των μελών κάποιας μειονότητας. Το αντίθετο μάλιστα. Θα λέγαμε ότι απορρέουν από ανάγκη να εξηγηθεί μία αντίφαση –το ξαφνικό ενδιαφέρον των ισχυρών για τους αδύνατους- γιατί η γνώση και η κατανόηση της πραγματικότητας είναι και όπλο στα χέρια των αδύναμων.

Η προσπάθεια της Νέας Τάξης για παγκοσμιοποίηση της αγοράς και για κατάργηση των συνόρων εξηγεί επαρκώς την «ανακάλυψη» των μειονοτήτων και κατ’ επέκταση την «ευαισθησία» για τα «ανθρώπινα δικαιώματα». Η παραδοσιακή στρατηγική του «διαίρει και βασίλευε» στην εποχή μας ονομάζεται «στρατηγική των μειονοτήτων».

«Όπου δεν πίπτει λόγος πίπτει ράβδος»

Η καταστολή υπήρξε πάντα απαραίτητη προϋπόθεση για την επιβολή νεοφιλελεύθερων κοινωνικών συστημάτων. Ακριβώς επειδή ο νεοφιλελευθερισμός δεν εξυπηρετεί το ωφέλιμο για το σύνολο, αλλά αποκλειστικά το συμφέρον της ολιγαρχίας που το στηρίζει, είναι από την φύση του ολοκληρωτικός και παράγει αυταρχικές δομές.

Σε ένα κοινωνικό μοντέλο που ο πολίτης αποκλείεται όλο και περισσότερο από την λήψη αποφάσεων, το αρχικό όπλο για τον πειθαναγκασμό της κοινωνίας είναι η προπαγάνδα και η ελεγχόμενη πληροφόρηση μέσω επικοινωνιακών μηχανισμών.

Την ζήσαμε στο έπακρο επί κυβερνήσεων Σημίτη, αρχής γενομένης από την εποχή του Μητσοτάκη. Η δαιμονοποίηση του δημόσιου τομέα, ο ιδεολογικός καθαγιασμός των αυτοματισμών της αγοράς και της ιδιωτικής οικονομίας, η απαξίωση του συνδικαλισμού και της πολιτικής, (με την «ενσωμάτωση» των συνδικαλιστών και την διαφθορά των πολιτικών), η επιβράβευση του ακραίου ατομικισμού, η «μπλόφα» του «λιγότερου κράτους», ήταν οι βάσεις στις οποίες στηρίχθηκε αποδιοργάνωση του συστήματος Υγείας, της Παιδείας, η ιδιωτικοποίηση της Ασφάλειας, των Επικοινωνών κλπ, και η λεηλασία του δημόσιου πλούτου που στις μέρες μας κορυφώνεται.

Σε ιδεολογικό επίπεδο, ο ανταγωνισμός, η ιδιοτέλεια και η απληστία, καλλιεργήθηκαν παράλληλα με τις «αξίες» της πολιτικής σκοπιμότητας, της υποταγής, της δουλοπρέπειας, την αποδοχή της φτώχειας και της διαφθοράς και την αντιπάθεια προς την πραγματική πολιτική.

Η ώρα της βίας

Όταν φθάνει όμως η ώρα που ο νεοφιλελευθερισμός δείχνει ωμά το αποτρόπαιο πρόσωπό του, η φτώχεια πλήττει μεγάλα κοινωνικά στρώματα και η προπαγάνδα παύει να αποδίδει. Τότε η αντίδραση της κοινωνίας εκλαμβάνεται ως ο κύριος εχθρός, και έρχεται η σειρά της ωμής καταστολής.

Οι μιλιταριστικοί μηχανισμοί των νεοφιλελεύθερων αυταρχικών «δημοκρατιών» αναλαμβάνουν δράση, για να καθυποτάξουν την κοινωνική αντίδραση που εκλαμβάνεται, ως ο κύριος εχθρός του συστήματος.
Ενίσχυση της εκτελεστικής εξουσίας, στρατιωτικοποίηση της Αστυνομίας, πιο αυστηρή ποινική νομοθεσία, «τρομονόμοι», γενίκευση της ηλεκτρονικής παρακολούθησης, σταδιακή εξομοίωση του «εξωτερικού και εσωτερικού» εχθρού, είναι μερικά από τα βέλη στην φαρέτρα της Καταστολής.

Άλλωστε τα ίδια και χειρότερα δεν έγιναν κατά το πρώτο νεοφιλελεύθερο πείραμα στη Χιλή του δικτάτορα Πινοσέτ; Ας θυμηθούμε την βίαιη καταστολή των απεργιών των ανθρακωρύχων από την Θάτσερ, στην Βρετανία, όπου μετά από 9 μήνες απεργία, η κυβέρνηση δέσμευσε ακόμη και τις τραπεζικές καταθέσεις των σωματείων τους; Ο Ρήγκαν το ίδιο δεν έκανε με τις απεργίες των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας που απειλούσαν την νεοεμφανιζόμενη τότε νεοφιλελεύθερη λαίλαπα; Ποίος μπορεί να ξεχάσει την αγριότητα των κατασταλτικών μηχανισμών στις ΗΠΑ τον καιρό της μεγάλης κρίσης; Ας ξαναδούμε όλοι μας τους ανεπανάληπτους «Μοντέρνους Καιρούς» του μεγάλου ξεχασμένου Τσάρλι Τσάπλιν…

Τα ίδια βέβαια γίνονταν στον πρώιμο καπιταλισμό του 19ου αιώνα, της «φιλελεύθερης» αστικής τάξης. Ας μην γελιόμαστε. Μορφή του καπιταλισμού είναι ο νεοφιλελευθερισμός…

Τώρα που οι Έλληνες εργαζόμενοι κατεβαίνουν όλο και συχνότερα στους δρόμους της Αθήνας και των άλλων μεγάλων πόλεων, προκαλώντας ένα πρωτοφανές μεταπολιτευτικά κύμα αντίδρασης κατά της ολοκληρωτικής άλωσης κοινωνικών και εργασιακών δικαιωμάτων, θα αναλάβουν δράση τα κλομπ και τα δακρυγόνα.

Έφοδοι μοτοσικλετιστών στο συγκεντρωμένο πλήθος, ξυλοδαρμοί και βαρείς τραυματισμοί δημοσιογράφων και πολιτών, βίαιη απομάκρυνση «αγανακτισμένων» αλλά ειρηνικών διαδηλωτών, τρομοκρατικού χαρακτήρα συλλήψεις, είναι ίσως το πρελούδιο όσων ζοφερών πρόκειται να ζήσουμε κατά τον επερχόμενο διαρκή πόλεμο με την ελληνική κοινωνία, που κήρυξε η διεθνής και ντόπια ελίτ της χρηματοοικονομικής ολιγαρχίας.

Όταν ο ιδεολογικός κατευνασμός δεν επαρκεί, «το αόρατο χέρι της αγοράς δεν μπορεί ποτέ να λειτουργήσει αποτελεσματικά χωρίς την κρυμμένη γροθιά…», ομολογούσε κυνικά ο «γκουρού» της νεοφιλελεύθερης Οικονομίας, Τόμας Φρίντμαν το 1999. («The Lexus and the Olive Tree» σ.373)

Οι δεκάδες νεκροί της Αργεντινής κατά τις άγριες συγκρούσεις με τον Στρατό και την Αστυνομία, μας προϊδεάζουν για το πόσο μακριά μπορεί να φθάσει η καταστολή, αλλά δυστυχώς και τι είναι αυτό που φοβάται και υπολογίζει η διεθνής ολιγαρχία που επιχειρεί να ελέγξει τον πλανήτη.


zougla.gr

Την παρέμβαση Βενιζέλου ζητά η Ένωση Συντακτών

Δεν πρόκειται να ανεχτεί την καλλιέργεια κλίματος κατά δημοσιογράφων, τονίζει σε ανακοίνωσή της η Ένωση Συντακτών Ηλεκτρονικού και Περιοδικού Τύπου, σχετικά με την υβριστική επιστολή λίβελο του Διευθυντή Ενημέρωσης του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας Ηλία Βεργίτση, κατά της zougla.gr

H ΕΣΠΗΤ ζητά από τον υπουργό Ευάγγελο Βενιζέλο να παρέμβει, ώστε να ανακληθούν οι υβριστικές δηλώσεις ή να δοθούν στην δημοσιότητα στοιχεία που να αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς του κ. Βεργίτση, περί «αργομισθίας» και «εκβιασμών» του δημοσιογράφου Πάνου Πικραμένου, τον οποίο ο Διευθυντής Ενημέρωσης του ΥΠΕΘΑ επιχειρεί να συσχετίσει με την υπόθεση των αποκαλύψεων για τις διαδικτυακές και κοινωνικές δραστηριότητές του.

Σε διαφορετική περίπτωση η Ένωση Συντακτών Ηλεκτρονικού και Περιοδικού Τύπου «επιφυλάσσεται για τις επόμενες ενέργειές της που έχουν στόχο την προστασία του συναδέλφου και του λειτουργήματος», όπως αναφέρει στην ανακοίνωση.

Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Αθήνα, 23 Μαΐου 2011

ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ

Η διοίκηση της ΕΣΠΗΤ παρακολουθεί με πολλή προσοχή την υπόθεση που έχει ανακύψει με τις χθεσινές αποκαλύψεις του zougla.gr για υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου Εθνικής Άμυνας. Τίθενται καίρια ζητήματα και ερωτήσεις κομβικής σημασίας που επιβάλλεται να απαντηθούν από τους υπευθύνους.
Σε αυτή την αντιπαράθεση η ΕΣΠΗΤ δεν έχει άμεσο ρόλο και αρμοδιότητα.

Διαπιστώνεται, όμως, ότι στην απόπειρα απάντησης του στελέχους του υπουργείου -με την ιδιότητα πλέον του Διευθυντή Ενημέρωσης του υπουργείου, κατηγορείται ως «ηθικός αυτουργός» των αποκαλύψεων και «εκβιαστής» συνάδελφος του Περιοδικού Τύπου, μέλος της ΕΣΠΗΤ. Στην ίδια απάντηση μεταξύ άλλων αναφέρεται, ότι η όλη υπόθεση …στήθηκε προκειμένου να διατηρηθεί η αργομισθία του συναδέλφου, που εργαζόταν 9 χρόνια ως αρχισυντάκτης και επιμελητής δημοσιογραφικής ύλης σε μια εκπομπή, όπου ο καταγγέλλων έχει την ευθύνη της λειτουργίας της και κατά συνέπεια έχει και τον έλεγχο του έργου των συντακτών, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Αδικεί πιστεύουμε τον εαυτό του όποιος χρειάζεται τόσο διάστημα να ανακαλύψει ή και γενικά να καλύπτει αργόμισθους.

Με αφορμή, λοιπόν, τις αόριστες χωρίς καμιά τεκμηρίωση σε βάρος του συναδέλφου μας, δημοσιευμένες αναφορές η ΕΣΠΗΤ:

• δηλώνει ότι δεν πρόκειται να ανεχθεί και δεν επιτρέπει την καλλιέργεια ενός κλίματος που επιχειρείται σε βάρος γενικά των δημοσιογράφων και της δημοσιογραφίας,

• ζητά από την πολιτική ηγεσία του υπουργείου Εθνικής Άμυνας την άμεση παρέμβασή της στην υπόθεση, την ανάκληση των δηλώσεων ή αμέσως την δημοσιοποίηση των στοιχείων που να αποδεικνύουν τους ισχυρισμούς του Διευθυντή Ενημέρωσης και

• επιφυλάσσεται για τις επόμενες ενέργειές της που έχουν στόχο την προστασία του συναδέλφου και του λειτουργήματος.

Για την ΕΣΠΗΤ
Ο Πρόεδρος Ο Γεν. Γραμματέας
Γιάννης Πλαχούρης Σπύρος Κρίκος

Η απάντηση του Πάνου Πικραμένου στον λίβελο του Ηλία Βεργίτση

Διαβάστε επίσης:

• Ο «σκανταλιάρης» Διευθυντής Ενημέρωσης του Πενταγώνου
•  Παραιτήθηκε ο Διευθυντής Ενημέρωσης του Πενταγώνου
• Την παρέμβαση Βενιζέλου ζητά η Ένωση Συντακτών