Στον καιρό του Δαρβίνου

«Η Ελλάδα δεν είναι άξια να ψηφίζει στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης», δήλωσε Γερμανός αξιωματούχος, με αφορμή τη βαθύτατη κρίση που μαστίζει την ελληνική οικονομία και τα Μέτρα Σταθερότητας, που, πρόσφατα, ανακοίνωσε η κυβέρνηση.

Οι δηλώσεις αυτές θυμίζουν έντονα κάποιες απόψεις, οι οποίες, εδώ και καιρό, διακινούνται στους κόλπους της ελίτ των Βρυξελλών, οι οποίες υποστηρίζουν ότι το δικαίωμα ψήφου των συνταξιούχων πρέπει να καταργηθεί. Το επιχείρημα είναι ότι οι συνταξιούχοι δεν συμμετέχουν στην παραγωγική διαδικασία και αποτελούν βάρος για την Οικονομία.

Είναι προφανές ότι ο πυρήνας των παραπάνω απόψεων, δηλαδή ότι «δικαιώματα έχει μόνο ο ισχυρός και όχι ο αδύναμος», διέπεται από έναν φασίζοντα δαρβινισμό, για τον οποίο πολλοί συμφωνούν, πλέον, ότι αποτελεί την πεμπτουσία της νεοφιλελεύθερης λογικής και του εξ αυτής προερχόμενου ιδεολογήματος.

Ο Κάρολος Δαρβίνος διατύπωσε την επαναστατική θεωρία του περί της εξέλιξης των ειδών, παρατηρώντας τη Φύση. Ο νόμος της επιβίωσης του ισχυρότερου και της εξαφάνισης του ασθενέστερου, επιβεβαιώνεται από επιστήμονες και μη, κάθε μέρα. Στη Φύση όμως. Γιατί, αν τον υιοθετήσουμε ως θεσμική κοινωνική Αξία και τον εφαρμόσουμε στην Κοινωνία, δηλαδή, αν τον μετατρέψουμε σε πολιτικό και κοινωνικό δαρβινισμό, τότε έχουμε επιλέξει ως μοντέλο διακυβέρνησης τον πιο ολοκληρωτικό νεοφασισμό.

Δυστυχώς, ο Γερμανός αξιωματούχος με τη δήλωσή του αυτή δεν διατυπώνει απλώς μία προσωπική άποψη, αλλά εκφράζει ένα γενικότερο κλίμα, που υφέρπει στους κόλπους της Ευρωπαϊκής Ένωσης και γενικότερα στις ελίτ της εξουσίας των χωρών της Δύσης.

Το κλίμα αυτό καλλιεργείται συστηματικά από όσους επιχειρούν να «νομιμοποιήσουν» πολιτικά, ιδεολογικά και φιλοσοφικά, τη φτώχεια που προκαλούν οι «ελεύθερες αγορές», την αποδόμηση του κοινωνικού ιστού, την πολιτιστική και εθνική ισοπέδωση και εν τέλει τη συρρίκνωση της Πολιτικής προς όφελος μίας ιδιοτελούς Οικονομίας των ισχυρών, η οποία τροφοδοτεί το έλλειμμα Δημοκρατίας, που διογκώνεται, όλο και περισσότερο, στις χώρες της Δύσης και φυσικά και στην Ελλάδα.

Η θέση αυτή ενισχύει ένα αυταρχικό κοινωνικό μοντέλο που επιβάλλεται σταδιακά, κατά το οποίο οι αποφάσεις που αφορούν όλους μας λαμβάνονται από «ομάδες συμφερόντων», διάφορα λόμπυ, συντεχνίες και ειδικούς, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η βούληση των πολιτών και το ωφέλιμο για το κοινωνικό σύνολο.

Τις επιπτώσεις από την εισαγωγή αυτού του μοντέλου, τις βιώνουμε, ήδη, στην Ελλάδα, με τα αποτελέσματα της ασυδοσίας του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και των ντόπιων «ομάδων συμφερόντων», που λεηλάτησαν τον δημόσιο πλούτο, αδιαφορώντας για την τύχη των πολιτών.
 
zougla.gr